«Սակայն
Տերը մտածում է իմ մասին» (Սաղմոս
40:17):
Ահա
մի համար, որի մասին կարող էի ասել՝ չափազանց զարմանալի ու հրաշալի է իրական լինելու
համար: Մտքիս մեջ չի տեղավորվում, որ ինձ պես աննշան մեկը Ամենակարողի, տիեզերքի Արարչի
ու թագավորաց Թագավորի մտքի մեջ է: Զարմանալի է, բայց իրական: Սաղմոսերգուն ասում է. «Ես աղքատ ու կարիքավոր եմ,
սակայն Տերը մտածում է իմ մասին»: «Սակայն»
-ից առաջ ինչ նախադասություն էլ դնեմ, «սակայն»-ից
հետո մխիթարող միտք կա՝ Տերը մտածում է իմ մասին: Ես տկար ու անզոր եմ, սակայն Տերը
մտածում է իմ մասին, ես ենթակա եմ փորձությունների, սակայն Տերը մտածում է իմ մասին,
հաճախ ընկնում եմ թշնամու ծուղակի մեջ, սակայն
Տերը մտածում է իմ մասին, հաճախ սուզվում եմ տխրության մեջ, սակայն Տերը մտածում է իմ
մասին, երբեմն կորցնում եմ խաղաղությունս, սակայն Տերը մտածում է իմ մասին, հաճախ մտահոգություններս
շատանում են իմ մեջ, սակայն Տերը մտածում է իմ մասին, հաճախ մտածում եմ, որ ոչ ոք չի
մտածում իմ մասին, սակայն Տերը մտածում է իմ մասին:
Այն
միտքը, որ Տերը մտածում է իմ մասին, ուրիշ մտքերի համար տեղ չի թողնում. տխուր մտքերի,
միայնության զգացման, տագնապի, մտահոգության
համար տեղ չի թողնում: Կարո՞ղ եմ մտածել այն մասին, որ Տերը մտածում է իմ մասին և չուրախանալ, կարո՞ղ եմ մտածել, որ Նրա մտքի մեջ եմ, ու մտքիս
մեջ տագնապներ լինեն, կարո՞ղ եմ հավատալ, որ Տերը մտածում է իմ մասին ու չհավատալ,
որ իմ կյանքում ամեն բան Նրա իմաստուն ծրագրով է ու իմ բարիքի համար: Այս բոլոր հարցերի
պատասխանն է «ոչ»: Ուրեմն խնդիրներիս, հոգսերիս,
նեղություններիս մասին մտածելու փոխարեն մտածեմ իմ մասին մտածողի մասին:
«Նրա մասին իմ խորհրդածությունները
քաղցր են լինելու, ես Տիրոջով եմ ուրախանալու» (Սաղմոս 104:34):
