Երուսաղեմի պարիսպների վերանորոգման պատմությունը նորոգեց իմ մեջ եռանդն ու փափագը Աստծո գործի համար

Նեեմիայի 3-րդ գլուխը Աստվածաշնչի այն գլուխներից է, որը սովորաբար կարդում ենք «թռչելով», բաց թողնելով, ձանձրանում ենք դժվար արտասանվող ու դժվար հիշվող անունների երկար շարան կարդալուց: Բայց այսօր այդպես չկարդացի, և ինձ ուրախացրեց այսօրվա ընթերցանությունը: Մեր Տերը սիրում է ցուցակներ գրել. Սուրբ Գրքում երկար ցուցակներով շատ անուններ կան: Դրանցից է Նեեմիայի 3-րդ գլուխը:  Դա քաջալերող է:  Նշանակում է, որ Տերը չի անտեսում ու չի մոռանում ոչ մեկին, անկարևոր ու աննշան չի համարում ոչ մեկի աշխատանքը: Տերը հոգ է տարել, որ բոլորի անունները, ովքեր մասնակցել են Աստծո գործին, մեկ առ մեկ գրվեն: Այս գլխում տեսնում ենք Երուսաղեմի պարսպի վերականգնման ընթացքը. կար կարգուկանոն, աշխատանքի բաժանում, եռանդ, միաբանություն, փափագ մասնակցելու Աստծո գործին:  Աշխատանքին մասնակցեցին տարբեր մասնագիտության ու կարգավիճակի մարդիկ՝ քահանաներ, ղևտացիներ, վաճառականներ, ոսկերիչներ, իշխաններ: 12-րդ համարում նշված է մի իշխան իր աղջիկների հետ:  Աշխատում էին մարդիկ տարբեր վայրերից,՝ ոչ միայն մայրաքաղաքի բնակիչները, այլև երիքովցիներ, թեկուացիներ և ուրիշներ: Այստեղ ամեն մարդ շարունակում էր ուրիշի գործը, ոչ ոք չէր մտածում, որ իր կարիքը չունեն, ոչ էլ մտածում էր, որ ինքն ուրիշների կարիքը չունի: Այս գլխում անընդհատ կարդում ենք այսպիսի խոսքեր՝ «նրանց կողքին վերակառուցում էին… նրանց մոտ նորոգեցին… նրանց մոտ նորոգեց… մյուս մասը նորոգեցին… նրանից հետո նորոգեց»:  Աշխատողները տարբեր էին, նպատակը մեկն էր՝ վերակառուցված տեսնել Աստծո քաղաքի պարիսպները: Նրանք ոչ թե ծրագրում էին, որոշում, երազում վերանորոգել,  այլ  աշխատում էին:

Աստծո ամեն զավակ պետք է մասնակցի Քրիստոսի Եկեղեցու վերականգնման գործին: Ոչ թե պետք է երազեմ, որ եկեղեցին լինի առաջին դարի եկեղեցու նման՝ առաքյալների ուսմունքին հետևող, այլ անեմ ինձ բաժին ընկած գործը, չմտածեմ, որ իմ կարիքը չունեն, քանի որ ես փոքր գործ եմ անում, ոչ էլ մտածեմ, որ կարող եմ գործել առանց Աստծո մյուս զավակների: Աստծո եկեղեցում ամեն մեկն անում է իր աշխատանքը՝ իր ստացած պարգևի համաձայն: Բոլորս տարբեր գործեր ենք անում, բայց մասնակցում ենք նույն գործին՝ Քրիստոսի Եկեղեցու շինությանը:

Վստահ լինեմ, որ Տերս նկատում է Իր փառքի համար արվող ամեն փոքր աշխատանք, Իր Թագավորության տարածման համար արված ամեն անկեղծ ջանք և անունների երկար ցուցակ ունի երկնքում, որտեղ գրանցում է ամեն աշխատողի անուն, ով գործում է Իր Եկեղեցու շինության համար: Ի՞նչ կգրի իմ մասին:

Անեմ ինձ բաժին հասած աշխատանքը ջանասիրությամբ, խոնարհությամբ, հավատքով, սրտանց, առանց հոգնելու ու ձանձրանալու:

                                                                                                                Նոյեմբերի 23, 2013

Երեխաները Տիրոջ ժառանգությունն են

 Այսօր աղոթքիս օրագրում  «պատասխանված աղոթքների» մեջ  կարդացի ուղիղ մեկ տարի առաջ արված մի գրառում, որում  գրել էի հինգ տարվա աղոթքի պատասխանի մասին:

Քույրս, իր ամուսինը և մենք բոլորս երկար էինք աղոթել,  որ Տերն  ուղարկի  իրենց  կապարճի առաջին նետը  (Սաղմոս 127:4): Մինչ բժիշկն ասում էր՝ «անհնար է»,  Աստված արդեն պատասխանել էր մեր աղոթքին՝ ևս մեկ անգամ հիշեցնելով, որ այն, ինչ մարդկանց համար անհնար է, հնարավոր է Իր համար:

Հունիսի 19-ին ծնվեց անուշիկ զարմուհիս՝ Եսթեր-Սառան, ով նոր ուրախությամբ լցրեց քրոջս տունը:

«Ահա երեխաները Տիրոջ ժառանգությունն են. որովայնի պտուղը Նրա պարգևն է» (Սաղմոս 127:3):

Շնորհակալ ենք, Տեր:

Նվաղու՞մ է անձդ Տիրոջ սրահների համար

Որքան սիրելի են Քո բնակարանները, ով զորաց Տեր:  Իմ անձը փափագում է, անգամ  նվաղում է Տիրոջ սրահների համար: (Սաղմոս 84:1, 2)

Սաղմոս 84-ի հերոսը պարզապես չէր այցելում Աստծո տուն, այլ ամբողջ սրտով փափագում էր Տիրոջ ներկայությանը, նվաղում էր Տիրոջ սրահների համար: Տիրոջը ամեն ճշմարիտ երկրպագող ապրում է նույնը:

Եթե եկեղեցի գնալու համար քրիստոնյային խանգարում են անձրևը, վատ եղանակը, հեռավորությունը, գործերը, զվարճությունները, Սաղմոս 84:1,2-ում գրվածը արձագանք չի գտնի նրա սրտում: Բայց նա, ում համար Հիսուսն առաջինն է, իսկ եկեղեցի գնալը՝ ամենամեծ տոնը, նա,  ով ամեն բանից առաջ փնտրում է Աստծո թագավորությունը, նա ում մնացած գործերը կախված են հավաքույթի ժամերից, նա, ում կիրակի առավոտյան չեն զանգում, որովհետև գիտեն, որ հեռախոսն անջատված է, նա, ում կիրակի օրը ոչ մի տեղ չեն հրավիրում, որովհետև գիտեն, որ չի գա. կարևոր հանդիպում ունի, որը ոչնչի հետ չի փոխի, նա, ում հյուր չեն գնում պաշտամունքի օրերին, որովհետև գիտեն, որ տանը չի,  նա կարող է կրկնել սաղմոսերգուի խոսքերը.  «Իմ անձը փափագում է, անգամ  նվաղում է Տիրոջ սրահների համար»:

Իմ մասին մտածող կա

«Սակայն Տերը մտածում է իմ մասին» (Սաղմոս 40:17):

Ահա մի համար, որի մասին կարող էի ասել՝ չափազանց զարմանալի ու հրաշալի է իրական լինելու համար: Մտքիս մեջ չի տեղավորվում, որ ինձ պես աննշան մեկը Ամենակարողի, տիեզերքի Արարչի ու  թագավորաց Թագավորի մտքի մեջ է:  Զարմանալի է, բայց իրական:  Սաղմոսերգուն ասում է. «Ես աղքատ ու կարիքավոր եմ, սակայն Տերը մտածում է իմ մասին»:  «Սակայն» -ից առաջ ինչ նախադասություն էլ դնեմ,  «սակայն»-ից հետո մխիթարող միտք կա՝ Տերը մտածում է իմ մասին: Ես տկար ու անզոր եմ, սակայն Տերը մտածում է իմ մասին, ես ենթակա եմ փորձությունների, սակայն Տերը մտածում է իմ մասին, հաճախ ընկնում եմ թշնամու ծուղակի մեջ,  սակայն Տերը մտածում է իմ մասին, հաճախ սուզվում եմ տխրության մեջ, սակայն Տերը մտածում է իմ մասին, երբեմն կորցնում եմ խաղաղությունս, սակայն Տերը մտածում է իմ մասին, հաճախ մտահոգություններս շատանում են իմ մեջ, սակայն Տերը մտածում է իմ մասին, հաճախ մտածում եմ, որ ոչ ոք չի մտածում իմ մասին, սակայն Տերը մտածում է իմ մասին:

Այն միտքը, որ Տերը մտածում է իմ մասին, ուրիշ մտքերի համար տեղ չի թողնում. տխուր մտքերի, միայնության զգացման,  տագնապի, մտահոգության համար տեղ չի թողնում: Կարո՞ղ եմ մտածել այն մասին, որ Տերը մտածում է իմ մասին և չուրախանալ,  կարո՞ղ եմ մտածել, որ Նրա մտքի մեջ եմ, ու մտքիս մեջ տագնապներ լինեն, կարո՞ղ եմ հավատալ, որ Տերը մտածում է իմ մասին ու չհավատալ, որ իմ կյանքում ամեն բան Նրա իմաստուն ծրագրով է ու իմ բարիքի համար: Այս բոլոր հարցերի պատասխանն է «ոչ»:  Ուրեմն խնդիրներիս, հոգսերիս, նեղություններիս մասին մտածելու փոխարեն մտածեմ իմ մասին մտածողի մասին:

«Նրա մասին իմ խորհրդածությունները քաղցր են լինելու, ես Տիրոջով եմ ուրախանալու» (Սաղմոս 104:34):