«Նրանց մոտ երկնքի
թռչուններն են բնակվում, որոնք երգում են ճյուղերի միջից»
(Սաղմոս 104:12):
Առակաց գրքում ինձ
համար ուսուցիչներ գտա` մրջյունները, որոնք սովորեցնում են աշխատասիրություն, ճագարները,
որոնք տկար լինելով իմաստությամբ են վարվում` ապահովություն փնտրելով վեմերի մեջ, մորեխները,
որոնք միաբանություն են սովորեցնում և այլն: Բնության գեղեցիկ նկարագրությամբ այս սաղմոսում
էլ «ուսուցիչներ» գտա` ճյուղերին նստած թռչունները,
որոնք երգում են:
Նրանցից դաս ունեմ
սովորելու. թռչունները երգում են նաև ձմռան ցրտին, երբ ձյունով ծածկված է ամեն բան
և դժվար է կերակուր գտնելը: Ճնճղուկների անհոգ ճռվողյունը հանդիմանում է ինձ, երբ դժվարությունների
և նեղությունների մեջ լռում է փառաբանության երգը հոգուս մեջ: Նրանցից սովորեմ խաղաղություն,
սովորեմ գոհանալ ամեն վիճակի մեջ, սովորեմ մշտապես երգել:
Սաղմոսերգուն, որը
լսում էր թռչունների երգը, ինքն էլ ճիշտ որոշում էր կայացրել. «Տիրոջն եմ երգելու ամբողջ
կյանքիս մեջ, Աստծուս փառքն եմ երգելու, քանի դեռ կամ» (Սաղմոս 104:33):
Նա չասաց. «Երգելու
եմ, քանի դեռ ոււրախ եմ, քանի դեռ առողջ եմ, քանի դեռ խնդիրներ ու մտահոգություններ
չունեմ…», այլ «Աստծուս փառքն եմ երգելու քանի դեռ կամ»: Ես կամ, ապրում եմ, ուրեմն նայեմ «երգի ուսուցիչ»
թռչուններին և կայացնեմ այս որոշումը. «Տիրոջն եմ երգելու ամբողջ կյանքիս մեջ…»:
03.03.2012
