«Մի՞թե Աստված կարող է» (Սաղմոս 78:19):
Ահա մի հարց, որը երբեք չի կարելի տալ: Իսրայելը տեսել էր Աստծո հրաշալի գործերը՝ Աստված բացել էր Կարմիր ծովը, ցերեկն առաջնորդել ամպի սյունով, գիշերը՝ կրակի սյունով, վեմից ջուր էր տվել (Սաղմոս 78:11-18): Բայց նրանք իրենց անհավատությամբ վշտացրին նրան՝ տալով այս հարցը. մի՞թե Աստված կարող է: Մենք էլ տեսել ենք Աստծո հրաշալի գործերը, ամենամեծ հրաշքը՝ վերստին ծնունդը, մեր մեղքերի թողությունը, փրկությունը… Ուրեմն ինչպե՞ս կարող ենք ասել՝ մի՞թե Աստված կարող է: Մի՞թե Տերը կարող է այս պայքարում հաղթություն տալ, կարո՞ղ է այս նեղությունից հանել, կարո՞ղ է այս խնդիրը լուծել… Եթե Իսրայելը չմոռանար Աստծո հրաշքները, չէր ասի. «Մի՞թե Աստված կարող է»: Եթե ես էլ չմոռանամ Նրա հրաշքները, այդ հարցը չեմ տա:
«Աստված կարո՞ղ է…»: Ահա թե ինչ պետք է անել այս նախադասության հետ. հարցական նշանը փոխարինել շեշտով:
«Աստված կարո՛ղ է»:
