Իմ աշխատասենյակում կա մի պատ, որի վրա դուստրերս փակցնում են իրենց նկարները: Դա մի ամբողջ պատկերասրահ է, որտեղ կան նկարներ հսկայական մանուշակագույն ծաղիկներով և վառ գույնի ծիածաններով: Նկարների մեջ կան նաև թերթիկներ, որոնց վրա ոտանավորներ են գրված: Ահա իմ սիրելի ոտանավորներից մեկը.«Հայրիկ, դու այնքան լավն ես, շատ եմ սիրում քեզ, իսկ խոզուկը մեծ է»: Հավանաբար Ռոբերտ Ֆրոսթը ավելի լավ չէր ասի: Գիտե՞ք, այդ գանձերի մեջ ամենից շատ ինչն է ինձ դուր գալիս: Ոչ թե նվերն ինքը, այլ երեխայի զգացմունքները, որ թաքնված են դրա մեջ: Ճիշտ այդպես էլ երկնային Հայրն է նվերներ ընդունում Իր զավակներից:
Շատ վաղուց, ձեր երկրին շատ նման մի երկրում, կար մի փոքրիկ քաղաք: Այդ քաղաքում ապրում էին 5 որբ երեխաներ: Այդ միայնակ երեխաները, մնալով առանց հոր, համախմբվել էին՝ ձգտելով իրենց գոյությունը պաշտպանել: Մի օր թագավորն իմացավ նրանց դժբախտության մասին և որոշեց որդեգրել նրանց: Ասաց, որ նրանց համար հայր կլինի և շուտով գալու է նրանց տանելու: «Ինչի՞ համար են նրանք պետք թագավորին»,--- հարցնում էին մարդիկ: Բայց թագավորն ուներ իր պատճառները: Գյուղում ապրող մարդիկ ասում էին երեխաներին.«Դուք պետք է լավ տպավորություն թողնեք թագավորի վրա: Միայն մեծ տաղանդներ ունեցողները կարող են ապրել պալատում»: Դրա համար երեխաները սկսեցին ջանասիրաբար աշխատել՝ պատրաստելով իրենց նվերները: Մի տղա, որ զբաղվում էր փայտի վրա փորագրմամբ, որոշեց թագավորի համար մի հրաշալի իր պատրաստել փայտից: Նրա քույրը ջանում էր երկնքի գեղեցկությունը պատկերել մի նկարում, որը կարելի էր կախել պալատի պատերից մեկին: Մյուս քույրը սովորեց գեղեցիկ երգել և մանդոլին նվագել: Մյուս տղան ցանկացավ թագավորին զարմացնել իր անսովոր խելքով: Նա մինչև ուշ գիշեր նստում էր ճրագի մոտ և շատ գրքեր կարդում: Բայց մի փոքրիկ աղջիկ ոչինչ չէր կարող տալ թագավորին: Նա չէր կարողանում դանակով աշխատել: Մատները չէին հնազանդվում իրեն, երբ ձեռքն էր վերցնում վրձինը: Նա փորձեց երգել, բայց ձայնը խռպոտ էր: Նա նույնիսկ չէր կարողանում կարդալ: Նա տաղանդներ չուներ: Նա կարող էր մարդկանց տալ միայն իր անկեղծ բարությունը: Նա բարի սիրտ ուներ: Նա իր ժամանակի մեծ մասն անցկացնում էր քաղաքի դարպասների մոտ՝ նայելով ելումուտ անող մարդկանց: Նա գրոշներ էր վաստակում՝ օգնելով ճամփորդներին մաքրել և կերակրել իրենց ձիերին: Ուրիշ ոչինչ նա չէր կարող անել: Բայց նա բարի սիրտ ուներ: Մի օր, այդ փոքրիկ քաղաքին մոտեցավ առևտրականի շորերով մի տղամարդ.
-----Չէի՞ր կարող կերակրել իմ իշուկին,---- հարցրեց աղջկան:
----- Դա ես կարող եմ,--- ուրախությամբ պատասխանեց աղջիկը և կենդանուն տարավ կերամանի մոտ:
----- Մի անհանգստացեք ձեր իշուկի համար: Երբ վերադառնաք, նա մաքուր և կուշտ կլինի:
Մինչ իշուկը ջուր էր խմում, աղջիկը հարցրեց ճամփորդին.
----- Ասացեք ինձ, դուք եկել եք ընդմի՞շտ:
----- Ոչ, կարճ ժամանակով:
----- Հավանաբար հոգնած եք երկար ճանապարհից հետո:
----- Այո, այդպես է:
----- Չե՞ք ցանկանում նստել, հանգստանալ,--- առաջարկեց աղջիկը՝ ցույց տալով պատի տակ դրված նստարանը: Ինձ թվում է, դուք լավ մարդ եք, հաճելի է ձեզ հետ լինել:
Մարդը ժպտաց՝ շոյելով իր մորուքը:
----- Դու խելացի աղջիկ ես, երբ վերադառնամ, ավելի շատ կզրուցենք:
Նա շատ շուտ վերադարձավ:
----- Դուք գտա՞ք նրան, ում փնտրում էիք,--- հարցրեց աղջիկը:
------ Ես գտա նրանց, բայց նրանք ինձ համար ժամանակ չունեին: Մեկը փայտի վրա փորագրմամբ էր զբաղված և շատ էր շտապում, որ աշխատանքը ժամանակին վերջացնի: Երկրորդը նկարում էր և չէր ուզում, որ իրեն խանգարեն: Երրորդը զբաղվում էր երաժշտությամբ: Երբ ցանկացա նրա հետ խոսել, ասաց, որ ժամանակ չունի: Մի տղա էլ, որին փնտրում էի, մեկնել էր մեծ քաղաք և ընդունվել լավ դպրոց:
Աղջկա աչքերը լայն բացվեցին:
----- Բայց դուք բոլորովին նման չեք թագավորին,--- զարմացած ասաց նա:
----- Ես փորձում եմ սովորական մարդկանց պես լինել,--- բացատրեց նա,--- երբեմն ինձ միայնակ եմ զգում: Հաճախ ուզում եմ պարզապես լինել իմ ժողովրդի մեջ: Երբեմն ուզում եմ զգալ, որ իրենց հայրն եմ:
----- Դրա՞ համար որոշեցիք մեզ՝ երեխաներիս տանել ձեզ մոտ:
----- Այո, դրա համար: Երեխաները սիրում են զրուցել: Մեծերը կարծում են, թե պետք է ինձ վրա լավ տպավորություն թողնեն, իսկ երեխաները հասարակ են:
Ստացվեց այնպես, որ շատ տաղանդներ ունեցող երեխաները չկարողացան հանդիպել թագավորի հետ, բայց աղջնակը, որ միայն մեկ պարգև ուներ՝ իր ազատ ժամանակը և զրուցելու ցանկությունը, դարձավ թագավորի աղջիկը:
Աստծուն հաճելի լինելու համար կարիք չունես նկարիչ կամ բանաստեղծ լինելու: Հիշեք, Աստված մարդու նման չի նայում: Մարդը նայում է արտաքինին, իսկ Աստված՝ սրտին: (Ա Թագավորաց 16:7)
Շատ վաղուց, ձեր երկրին շատ նման մի երկրում, կար մի փոքրիկ քաղաք: Այդ քաղաքում ապրում էին 5 որբ երեխաներ: Այդ միայնակ երեխաները, մնալով առանց հոր, համախմբվել էին՝ ձգտելով իրենց գոյությունը պաշտպանել: Մի օր թագավորն իմացավ նրանց դժբախտության մասին և որոշեց որդեգրել նրանց: Ասաց, որ նրանց համար հայր կլինի և շուտով գալու է նրանց տանելու: «Ինչի՞ համար են նրանք պետք թագավորին»,--- հարցնում էին մարդիկ: Բայց թագավորն ուներ իր պատճառները: Գյուղում ապրող մարդիկ ասում էին երեխաներին.«Դուք պետք է լավ տպավորություն թողնեք թագավորի վրա: Միայն մեծ տաղանդներ ունեցողները կարող են ապրել պալատում»: Դրա համար երեխաները սկսեցին ջանասիրաբար աշխատել՝ պատրաստելով իրենց նվերները: Մի տղա, որ զբաղվում էր փայտի վրա փորագրմամբ, որոշեց թագավորի համար մի հրաշալի իր պատրաստել փայտից: Նրա քույրը ջանում էր երկնքի գեղեցկությունը պատկերել մի նկարում, որը կարելի էր կախել պալատի պատերից մեկին: Մյուս քույրը սովորեց գեղեցիկ երգել և մանդոլին նվագել: Մյուս տղան ցանկացավ թագավորին զարմացնել իր անսովոր խելքով: Նա մինչև ուշ գիշեր նստում էր ճրագի մոտ և շատ գրքեր կարդում: Բայց մի փոքրիկ աղջիկ ոչինչ չէր կարող տալ թագավորին: Նա չէր կարողանում դանակով աշխատել: Մատները չէին հնազանդվում իրեն, երբ ձեռքն էր վերցնում վրձինը: Նա փորձեց երգել, բայց ձայնը խռպոտ էր: Նա նույնիսկ չէր կարողանում կարդալ: Նա տաղանդներ չուներ: Նա կարող էր մարդկանց տալ միայն իր անկեղծ բարությունը: Նա բարի սիրտ ուներ: Նա իր ժամանակի մեծ մասն անցկացնում էր քաղաքի դարպասների մոտ՝ նայելով ելումուտ անող մարդկանց: Նա գրոշներ էր վաստակում՝ օգնելով ճամփորդներին մաքրել և կերակրել իրենց ձիերին: Ուրիշ ոչինչ նա չէր կարող անել: Բայց նա բարի սիրտ ուներ: Մի օր, այդ փոքրիկ քաղաքին մոտեցավ առևտրականի շորերով մի տղամարդ.
-----Չէի՞ր կարող կերակրել իմ իշուկին,---- հարցրեց աղջկան:
----- Դա ես կարող եմ,--- ուրախությամբ պատասխանեց աղջիկը և կենդանուն տարավ կերամանի մոտ:
----- Մի անհանգստացեք ձեր իշուկի համար: Երբ վերադառնաք, նա մաքուր և կուշտ կլինի:
Մինչ իշուկը ջուր էր խմում, աղջիկը հարցրեց ճամփորդին.
----- Ասացեք ինձ, դուք եկել եք ընդմի՞շտ:
----- Ոչ, կարճ ժամանակով:
----- Հավանաբար հոգնած եք երկար ճանապարհից հետո:
----- Այո, այդպես է:
----- Չե՞ք ցանկանում նստել, հանգստանալ,--- առաջարկեց աղջիկը՝ ցույց տալով պատի տակ դրված նստարանը: Ինձ թվում է, դուք լավ մարդ եք, հաճելի է ձեզ հետ լինել:
Մարդը ժպտաց՝ շոյելով իր մորուքը:
----- Դու խելացի աղջիկ ես, երբ վերադառնամ, ավելի շատ կզրուցենք:
Նա շատ շուտ վերադարձավ:
----- Դուք գտա՞ք նրան, ում փնտրում էիք,--- հարցրեց աղջիկը:
------ Ես գտա նրանց, բայց նրանք ինձ համար ժամանակ չունեին: Մեկը փայտի վրա փորագրմամբ էր զբաղված և շատ էր շտապում, որ աշխատանքը ժամանակին վերջացնի: Երկրորդը նկարում էր և չէր ուզում, որ իրեն խանգարեն: Երրորդը զբաղվում էր երաժշտությամբ: Երբ ցանկացա նրա հետ խոսել, ասաց, որ ժամանակ չունի: Մի տղա էլ, որին փնտրում էի, մեկնել էր մեծ քաղաք և ընդունվել լավ դպրոց:
Աղջկա աչքերը լայն բացվեցին:
----- Բայց դուք բոլորովին նման չեք թագավորին,--- զարմացած ասաց նա:
----- Ես փորձում եմ սովորական մարդկանց պես լինել,--- բացատրեց նա,--- երբեմն ինձ միայնակ եմ զգում: Հաճախ ուզում եմ պարզապես լինել իմ ժողովրդի մեջ: Երբեմն ուզում եմ զգալ, որ իրենց հայրն եմ:
----- Դրա՞ համար որոշեցիք մեզ՝ երեխաներիս տանել ձեզ մոտ:
----- Այո, դրա համար: Երեխաները սիրում են զրուցել: Մեծերը կարծում են, թե պետք է ինձ վրա լավ տպավորություն թողնեն, իսկ երեխաները հասարակ են:
----- Ուրեմն, եղբայրներս և քույրերս շա՞տ զբաղված էին:
----- Այո, բայց ես մի անգամ էլ կգամ նրանց ետևից: Գուցե մյուս անգամ ինձ համար ժամանակ գտնեն:Ստացվեց այնպես, որ շատ տաղանդներ ունեցող երեխաները չկարողացան հանդիպել թագավորի հետ, բայց աղջնակը, որ միայն մեկ պարգև ուներ՝ իր ազատ ժամանակը և զրուցելու ցանկությունը, դարձավ թագավորի աղջիկը:
Աստծուն հաճելի լինելու համար կարիք չունես նկարիչ կամ բանաստեղծ լինելու: Հիշեք, Աստված մարդու նման չի նայում: Մարդը նայում է արտաքինին, իսկ Աստված՝ սրտին: (Ա Թագավորաց 16:7)
Մաքս Լուկադու
Անգլերենից թարգմանեց Հռիփսիմե Մկրտչյանը
Комментариев нет:
Отправить комментарий