Գարուն Եկեղեցու համար

Գարնան առաջին օրը օրագիրս թերթելով գտա  այս տարվա հունվարի 4-ի գրառումս: Նորից ուրախացա և գոհացա՝  հիշելով  Աստծո Խոսքում խոստացված արթնության, Իր Եկեղեցու  վերականգնման ու վերջին անձրևի մասին:  

«Քանի որ ահա ձմեռն անցավ, անձրևներն անցան ու գնացին: Գետնին ծաղիկներ են երևում, թռչունների երգի ժամանակն է հասել, ու մեր երկրի վրա տատրակի ձայնն է լսվում» ( Երգ երգոց  2:11, 12):

Ձմռան այս ցուրտ օրը ուշադրությունս գրավեց գարնան գեղեցիկ նկարագրությամբ այս համարը:

Գարունը հարության ժամանակ է, վերականգնման ժամանակ, լույսի և ջերմության,  գեղեցկության, երգի, աշխատանքի ժամանակ:

Հոգևոր արթնությունները միշտ հաջորդել են հոգևոր սառնության և անտարբերության ժամանակին: Ինչքան էլ մռայլ ու ցուրտ լինի ձմեռը,  հավիտենական չի, վերջանալու է, ու անպայման գարուն է գալու: Ինչքան էլ երկար տևի ձմեռը Քրիստոսի Եկեղեցու համար, հոգևոր գարունը գալու է անպայման:  Արդարության Արեգակի լույսը փայլելու է,  ջերմությունը հալեցնելու է սառած սրտերը, Սուրբ Հոգու պտուղների այգին ծաղկելու է, գալու է երգի ժամանակը, լինելու է կատարյալ գեղեցկություն, արթնություն Քրիստոսի Եկեղեցու համար: 

Իմ օրագրից

04.01.2014