«Թագավորն ինձ ասաց. «Ի՞նչ է քո խնդրանքը»:
Ես աղոթեցի երկնքի Աստծուն» (Նեեմիա 2:4):
Երկրային թագավորին իր խնդրանքը հայտնելուց առաջ Նեեմիան
երկնքի Թագավորին խնդրանք մատուցեց: Նա լռությամբ կարճ աղոթք արեց: Աղոթքի ձայնը ոչ
ոք չլսեց, բայց բայց երկնքում աղոթքը լսվեց: Գուցե այդ աղոթքը վայրկյաններ տևեց, այնպես
որ Արտաշես թագավորը չնկատեց, որ Նեեմիան անմիջապես չպատասխանեց, բայց այդ կարճ աղոթքը
անմիջապես պատասխանվեց: Նա ամիսներ էր աղոթել Երուսաղեմի վերականգնման համար, ու թագավորի
հարցը իր աղոթքի պատասխանն էր, բայց նա ավելորդ չհամարեց ևս մեկ կարճ աղոթքով դիմելու
Աստծուն: Այդ պահին նա չէր կարող առանձնանալ աղոթքի համար, բայց նա հենց գործը կատարելիս՝
գինին մատուցելիս, լուռ աղոթեց: Աղոթքի տեղ և ժամանակ չուներ, բայց աղոթքի սիրտ ուներ:
Ես էլ եմ ուզում այդպիսի աղոթքի կյանք: Աղոթքի համար նախատեսված ժամերից բացի նաև օրվա
ընթացքում, գործերս անելիս լուռ, կարճ աղոթքներով դիմեմ Տիրոջս: Թագավորաց Թագավորի
հետ զրուցելու համար տեղ և ժամանակ ունենալը պարտադիր չէ, այլ աղոթքի հոգի: Սենյակումս ծնկաչոք արված աղոթքս պատասխանվում է ճիշտ այնպես, ինչպես
ծնկաչոք հատակը լվանալիս արված աղոթքը: Կարևորը աղոթքի սիրտ ունենալն է:
Իմ օրագրից, Սեպտեմբերի 19, 2012
Комментариев нет:
Отправить комментарий