Սպանություն, որը բերեց ուրախություն և խաղաղություն

«Եվ երկրի ամբողջ ժողովուրդն ուրախացավ, և Գոթողիային սրով սպանելուց հետո քաղաքը խաղաղվեց» (2 Մնացորդաց 23:21):

Ահա մի դեպք, երբ մահը դարձավ ուրախության պատճառ, բերեց խաղաղություն: Սպանվեց երկրի ղեկավարը՝ ինքնակոչ թագուհին, ժողովուրդն ուրախացավ, քաղաքը խաղաղվեց:  Քանի դեռ այս մարդասպան, չար կինը թագավորում էր, չէր կարող լինել խաղաղություն և ուրախություն:

Նա սպանել էր թագավորական ողջ սերունդը և չգիտեր, որ իր սրից փրկվել էր թոռնիկը՝ ապագա թագավորը: Չար Աքաաբի և ամբարիշտ Հեզաբելի չար դուստրը շարունակեց ծնողների չար գործերը: Եվ  դաժան մարդասպան լինելով հանդերձ դավաճանություն համարեց այն, որ թագավոր դարձավ  Հովասը:

Նրա կյանքը միայն դժբախտություն ու վիշտ էր բերել բոլորին, բայց մահը բերեց ուրախություն և խաղաղություն: Մեղքը Գոթողիայի նման է, սպանում է Թագավորների Թագավորի զավակների ուրախությունը, խաղաղությունը, սուրբ կյանքը:  Չի կարող քրիստոնյայի կյանքում և հոգում լինել ուրախություն և խաղաղություն, եթե այնտեղ իշխում է ինքնակոչ, մարդասպան թագավորը՝ մեղքը:  Դրա համար մեղքի հետ պետք է վարվել այնպես, ինչպես  Աստվածաշնչում Գոթողիայի հետ վարվեցին, այսինքն՝ սպանել:

Իմ օրագրից, մարտի 14, 2020 թ.