«Իսկ դու, որ ուրիշին սովորեցնում ես, ինքդ քեզ չե՞ս սովորեցնում» (Հռոմ. 2:21):
Հոգևոր կյանքում շատ տխուր է լինել ուսուցիչ բայց միաժամանակ աշակերտ չլինել: Գիտեմ, թե ինչ ավերածություններ են առաջացնում նրանք, ովքեր ուրիշներից պահանջում են այն, ինչ իրենք չեն անում: Երբ տեսնում ես աշխարհասիրության դեմ քարոզող մեկին, ով ժամանակի մեծ մասը հեռուստացույցի մոտ է անցկացնում, հիշում ես Հռոմ.2:21-ի հռետորական հարցը: Բնականաբար ես ուսուցիչ չեմ, որ ուրիշներին սովորեցնեմ, բայց ես էլ պիտի զգուշանամ՝ այն, ինչ խորհուրդ եմ տալիս ուրիշներին, նախ ինքս անեմ: Եթե կարող եմ քույրիկիս խորհուրդ տալ բաց չթողնել անձնական պաշտամունքները, բայց ինքս հապճեպորեն մի քանի գլուխ կարդամ առանց խորհրդածության ու արագ աղոթեմ առանց իսկական զրույց ունենալու Տիրոջս հետ, առաքյալի հանդիմանությունը ինձ է ուղղված: Ես հոգևոր կյանքում ուզում եմ աշակերտուհի լինել՝ սուրբ կյանքի, սիրո, հավատքի, խոնարհության, համբերության հավերժական ուսանողուհի:
Комментариев нет:
Отправить комментарий